Lise 3'ten beri hayatımın önemli bir kısmını işgal edio My Dying Bride. Bunca senedir vazgeçemediğim ve vazgeçeceğimi de sanmadığım gruplardan birisi. Hayatımda yaşadığım en boktan durumların fon müziğinde hep bu adamlar vardı. Üniversiteye hazırlık, Üniversite,yalnızlık,bütünlemeler, sevgilinin terketmesi...Bütün bu boktan dönemleri hep MDB dinleyerek atlatmışım. Ya da atlatamamış daha da berbat etmiş olabilirim orasını bilemicem. Sonuç olarak benim için çok özel yeri olan gruplardan birisi.
Dediğim gibi hayatımın en boktan durumlarında hep fon müziği olan MDB ben tam işten çıkmış işsiz işsiz ne yapacağımı düşünüp kafayı yerken karşıma çıktı yine. Her zamanki gibi mükemmel zamanlamasıyla. Ama kızamadım. Çünkü albüm harika.
Bana göre Dreadful Hours MDB'nin pik yaptığı noktaydı. Songs of darkness, A Line of Deathless Kings çok kötü albümler olmasa da MDB'inin yavaştan inişe geçtiğini gösteriyodu. For Lies I Sire tekrar bi diriliş albümü olmuş. bi Dreadful Hours diil tabi ama yine de güzel bi albüm.
Albümde sanırım herkesi en gaza getircek şey kemanın geri dönmesi..My Body A funeral mükemmel bi açılış bi parçası.Zaten ilk saniyelerden itibaren Aaron bu albümde döktürcem demiş.. Fall with me, Bring me Victory gibi %34bilmemkaç albümünden kopup gelmiş farklı parçalar da var albümde. Ama tabi hitler Echoes from a Hollow Soul, SHADOW HAUNT ve Santaurio di Sangue. Üst üste patlatmış yine hitleri abiler. (Hele Shadow Haunt ööle bi şarkı ki kafayı yedirio adama. bi bi milyon kere daha dinlerim o şarkıyı.) A Chapter in Loathing'te de eski death metal günlerine bi gönderme yaptıktan sonra Death Triumphant'la bitiriolar albümü. Sound olarak ben The light at the end of the world'e benzettim biraz. Ağır melodiler, inişli çıkışlı riffler, clean vokal ağırlıklı güzel bi klasik MDB albümü olmuş. Ama MDB'yi diğer Doom metal gruplarından ayıran en büyük özellik tabi ki Aaron'un olağanüstü vokali. Doom Metal gruplarında her zaman yapmacık bir hüzün,melankoli dalgası vardır. "Çok acı çekioz hacı o yüzden müziğe yansıttık işte valla bak, karılar nerde lan bu arada" der gibi...Ama MDB'de bu yok. Aaron o kadar içten o kadar hastalıklı şekilde söylüyo ki kesin bi derdi var bu herifin diosunuz. O yüzden bana her zaman gerçekten melankoliyi hissetirmiştir MDB.(Ama Bring me Victory'deki değişik vokal denemesine sinir oldum biraz.)
Kemanın gelmesi MDB'yi son albümlerdeki karanlık havasından (özellikle songs of darkness, hayvan karanlık bi albümdü Funeral doom yapmıştı resmen herifler) eski melankolik havasına geri döndürmüş. İyi de olmuş)) Şimdi işsiz işsiz kafayı yerken ben bu albümü sabah akşam tekrar tekrar dinlerim. Eyvallah Aaron...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder