Artık dayanamayacak noktaya gelirsin. Bir şeyler yapıp, (hem de hiç yapmaman gereken bir şeyler) akışı değiştirmek ya da hızlandırmak istersin. O an mantık susmuştur. Hiçbirşey düşünemez duruma gelirsin. Yapacağın şey seni rezil edecek ya da karşındakini üzecek ama engel olamazsın. Bu noktadır işte kırılma noktası. İnsanın kendisini en güçlü hissettiği ama en güçsüz olduğu an.
Şu ana kadar defalarca bu noktaya geldim. Nasıl yapıyorum bilmiyorum ama en az hasarla atlatıyorum. Ama korkuyorum bi taraftan. Bu noktada bilinç diye birşey yok.
Daha güçlü olmam gerekiyor. Dayanmam ve duvarlarımı örmem gerekiyor. Kendimi rezil etmemeliyim. Çatırdadığımı duydum birkaç kez. Ama henüz kırılmadım. Kırılmayacam.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder