Bayaa biriktirmişim yazacaklarımı; bunu anladım bugün. Bitürlü kafamı toparlayıp buraya aktaramıyodum. Halbuki deli gibi boş zamanım da vardı. Neyse...Uzun zamandır yazmak istediğim başka bişey de Pain of Salvation'un yeni albümü. Road Salt One.
Progresif çok sevmeme rağmen hiçbir zaman POS fanı olamamıştım. Tamam süper grup, tamam Daniel Gildenlöw insan değil. Ama işte bazı gruplara kanım ısınamıyor. Neden bilmiyorum.
Sanırım bu kan ısınamama olayı bu albümde son buldu. Uzun zamandır dinlediğim en harika albüm Road Salt One. Ki bunu bir POS fanı olmama rağmen söylüyorum. Kimsenin çıkıp da "Ben 70'lerin sounduyla bi albüm yapacam" deme cesaretinde olacağını zannetmezdim. Hele POS gibi adı Progresif'le anılan bi grupsa. Herşeyden önce bu bile inanılmaz cesur ve saygı duyulacak bi hareket.
Albüme gelirsek baştan sona mükemmel şarkılarla dolu. bütün şarkılar inanılmaz özenilerek yapılmış. Yapılan müziğe şuna benziyo buna benziyo demekten nefret ederim ama bu albüm böyle densin diye yapılmış:) Led Zeppelin'den tutun 60'ların Blues parçalarına hatta The Doors ve hatta Jethro Tull'a kadar tüm baba gruplardan birşeyler duyabilirsiniz albümde.Daniel Gildenlöw sanırım kariyerinin en mükemmel performansını sergilemiş. Adamdaki ses değil başka bir şey.
No Way, She Likes to Hide albümün süper açılış parçaları ancak Sisters uzun zaman hit kalacak orası kesin. Defalarca dinledim. yok doyum olmuyo parçaya.
Ancak albümün hiti bana göre Linoleum olmuş(Zaten EP'si çıkmıştı öncesinde parçanın). O nasıl bir gazdır, o nasıl bir çığlıktır. Son zamanlarda en kendimi kaybettiğim şarkı oldu.
Curiosity ise albümde sözlerini en sevdiğim şarkı oldu: Your Love is Poetry, My Love is Sodomy:)
Özet: Süper albüm. Mutlaka dinleyin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder