İmkansızın şarkısında bahsetmişti Murakami. Pazar günlerinden, yalnızlıktan ve yaşadığı ilk yalnız pazar günü olmayacağından. Nedense acaip etkilenmiştim bu laftan. Hafta sonlarından ve özellikle pazar günlerinden nefret etmiştim. İşe gitmek bile bana daha çekilir gelmişti. Bu pazar da öyle pazarlardan bir tanesi. Cumartesi öğleden sonrayla başlayan bi boşluk ve yalnızlık hissi. ama neden bilmiyorum bu sefer koymuyor. Yani an itibariyle koyan bişey yok.
Uzun zaman sonra hiç bir şey yerinde değil. Evi bok götürüyo. Bi haftadır toplamadığım çamaşırlar yatak odasının ortasında ütü bekliyor. Daha yıkanacak bissürü şey var. Yatağın üzerinde bir tişört&gömlek yığını var. Arada sıkılıp onların üzerine yatıyorum. Üzerimde akşam yediğim pizzanın yağının aktığı tişört altımda boxer..Bi odadan diğerine gidiyom. Zaten iki oda var. Canım hiçbişey yapmak istemiyor.
Aklıma ne gelirse onu yiyorum. Eti Browniyle başladım Hoşbeş diye fındıklı bi gofret var onla devam ettim. Bikaç dilim ekmek yedim peynir ve zeytin ezmeli..Çay yaptım kendime ama bitiremedim. Sigaraları bogartladım.Karnımda spazm devam ediyor. Sanki midem ortasından yarılcakmış gibi geliyor.
Bi taraftan internetten eksen dinliyorum. Diğer tarafta televizyon ve PS açık. Bi bölüm Prince of Persia oynuyorum. Sıkılıp televizyona dönüyorum. Bütün kanalları hızlı hızlı geçiyorum. Sonra öbür odaya dönüp eksen dinleyip ekşi okuyorum. Anlamsızca şukelaya basıyorum. Okuduğumu anlamadan.
Pencereler kapalı, perdeler de...Dışarıda olan biteni göresim yok. Dışarıdan gelen sesleri de duymak istemiyorum. Dışarıda bi hayat olduğu gerçeği hoşuma gitmiyor.
Evi toplamam lazım. bugün pazar. Herşey o kadar dağıldı ki. Gözümde büyüdükçe büyüyor. Yerde çoraplar var. Her odaya girişimde gözüme çarpıyor rahatsız ediyor ama eğilip alacak takatim yok.
Zaman her şeyi mahvetti yine. Sonsuza kadar sürsün dediğim anları süpürdü gitti. Geriye hiçbir heyecan bırakmadan. Yine herşeyi mahvetti ve anlamsızlaştırdı. Hiçbirşey hissetmiyorum artık...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder