Dün İstanbul'la tanışmamın 10. yılıydı. 13 Haziran 1999 günü Metallica konseri için 17 yaşında velet sen kalk tek başına İstanbul'a gel. Aslında tek başıma sayılmaz tam olarak. İzmir'de Stüdyo Ümit sponsorluğunda aldılar bizi... 70 adam. Aralarında büyük ihtimal en küçük benim. Çünkü saç sakal kombinasyonu en düzgün olan benim. Bu da demek oluyo ki lise'ye giden bi ben varım. Hep bööle sakallı uzun saçlı metalci abiler falan. Heyecanlıyız tabe. Büyüycez iki yıl sonra onnar gibi olcaz biz de.. Bi bok olmadık ya neyse o da başka bi yazı konusu. Nerde kalmıştım..hah..Böyle bindik otobüslere İzmir'den falan. Abiler öküz gibi içio...Herkes heyecanlı falan.Derkene ben uyumuşum. Normal çocuğum daha büyüycem. Gözümü bi açtım. Ali Sami Yen stadı..Ordan bu Stüdyo Ümit'in sahibi abi dedi "Herkes konserden sonra Stadın önünde toplansın". Amına koim her yer stad her yer ön. E cep telefonu falan da yok o zamanlar. Böyle dağıldı herkes. Ayıptır söölemesi sik gibi kaldım ortada. Lan bi baktım mahşer günü gibi etraf. Zaten herkes birbirine benzio. Uzun saçlar, sakallar..Kıyafetler aynı. Onca insanın arasında yapayalnızım...Neyse dedik bişekilde su yolunu bulur. O yaşta öle bi laf nası ettim ben de anlamadım.
Gel zaman git zaman elimde çiğdem ben sıraya geçtim insanları izliom. "Vay be, İstanbul'a geldim,Tek başıma hem de" diom....Bilmiodum ki ben burda bi on sene daha geçircem..Hem de onca insanın arasında yalnız kalacağım bi 10 sene daha...
Dün İstanbul'a gelişimin 10. yılı mıydı yoksa bu kalabalığın içinde yalnız kalışımın 10. yılı mıydı bilmiom...Ama artık yorulduğumu anladım...Yalnızlıktan yoruldum artık...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder