Sonunda senelerdir beklediğim Katatonia albümü geldi. Aslında o kadar beklediğime de değmiş. Great Cold Distance bana göre Katatonia'nın en mükemmel ve en progresif albümüydü.Ama "Night..." ile bunu da aşmayı başarmışlar. Melankoliyi en karanlık şekilde yorumlayabilen nadir gruplardan biridir Katatonia. Viva Emptiness'de buna progresiviteyi de eklemeye çalışmışlardı. Bu girdikleri yeni yol son albümleriyle şüphesiz pik yaptı. 90'lardaki Doom Metal furyasından geriye kalan birkaç gruptan biri. O dönemden bugüne köklerine sadık kalarak üstüne daha da koymuştur. Tabi bunda Katatonia'nın belki de en büyük silahı vokalist Jonas Renske ve gruba her zaman dışarıdan destek veren yüce insan Mikael Akerfeldt büyük rol oynar.
Albüme gelirsek ilk saniyeden sonuna kadar inanılmaz detaylı ve özenli bir çalışma var. Sanırım albümün bu kadar gecikmesinin sebebi de bu. En derin altyapılı Katatonia albümü olmuş diyebiliriz. Hemen hemen her şarkıda synth ve efektler mevcut. Bu da Jonas Renske'nin karanlık ve melankolik vokaliyle birleşince inanılmaz bir atmosfer ortaya çıkarıyor. Şarkıları genel olarak iniş çıkışlı olarak niteleyebiliriz. Bu da Tonight's Decision'dan beri karşılaştığımız bir şey. Gitarlar her zamanki gibi keskin ve yırtıcı. Katatonia'nın davul performansını her zaman çok sevmişimdir. "Last Fair..." albümündeki performansa nedense asla ulaşamasalar da her zamanki gibi gösterişsiz ama sağlam. Vokal ise Jonas Renske...Başka bişey demeye gerek yok sanırım.
Albüm "Forsaker" isimli parçayla açılıyor. Açılıştaki riff Katatonia'nın İsveç'li bir grup olduğunu bağırır cinsinden. Sadece Kuzeyli Death Metal gruplarının bulacağı bir riff. "The Longest Year" ise bir bakıma albümün bir özeti. Elektronik öğeler, melodi ve yeri ve zamanı geldiğinde bağıran gitarlar Renske'nin mükemmel vokaliyle uyum sağlıyor. "Idle Blood" ise forumlarda en fazla tartışılan şarkı. Akustik bir Opeth şarkısı. Başka tanımı yok. Ne kadar mükemmel olduğunu siz düşünün. "Onward in to Battle" albümü tekrar o karanlık tünele sokuyor. Ardından albümdeki favorim "Liberation" geliyor. Kısa keskin riffler elektronik öğeler, harika bir melodiyle harmanlanmış ve Renske şarkıya hayat veriyor. Loop'a alınıp binlerce kez dinlenilesi bir şey. Öyle tanımlayayım. "Nephilim" ise albümün "Idle Blood" ile gelen sürprizi. Yapışkan Old school Doomy bir riffle gelen karanlık bir melodi. albümdeki en iyi parçalardan. "Inheritance" parçası da albümün sağlam altyapılı Anathemavari parçalarından biri. Özellikle sonunda gelen vokaller ve melodi süründürücü. "Departer" ise biraz daha Shoegaze bir parça olmuş. Klasik Katatonia soundundan oldukça farklı ancak ben çok sevdim. Vokal ise gerçekten inanılmaz farklı. En farklı çalışmalarından biri olmuş Katatonia'nın.
Albüm kapağı ise bir Katatonia klasiği. Gri ve kırmızı rengin hakim olduğu Katatonia'ya yakışır karanlık bir çalışma
Albüm benim için 2009'un en iyisi. Bu kadar beklediğime kesinlikle değmiş.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder